GÜNÜMÜZ  MÜNÂFIKLARI

Efendimiz aleyhisselamın Mekke-i Mükerreme döneminde münafıklık ve münâfıklar diye bir mesele ve kimseler yoktu. Sadece müşrikler, kâfirler ve mü’minler vardı.

Münâfıklar Medine-i Münevvere döneminde ortaya çıktı ve sonra sayıları azımsanmayacak kadar da çoğaldı. Uhud’a çıkarken neredeyse oraya gidenlerin üçte birisi münafık olarak ortaya çıktı. Yaklaşık bin kişi ile Uhud’a çıkan Efendimiz aleyhisselâm dan üçyüz kadar münâfık yolun yarısında izin istedi ve gerisin geriye döndüler.

Münâfıklar sahabe-i kiram içerisinde saklanma ve gizlenme lüzumu hissediyorlardı. Bir gün Efendimiz aleyhisselâm sahabe-i ikrama hitaben şöyle buyurdu: ‘’Bu gün münafıklar sizin içinizde gizlenme lüzumu hissediyorlar. Ümmetim üzerine bir zaman gelecek gerçek mü’minler münâfıkların içerisinde gizlenme lüzumu hissedeceklerdir.’’(Ravi: Hz. Câbir (Radıyallahu Anh) [Ramuz El Ehadis/Ahmed Ziyâüddin Gümüşhanevî, Sayfa: 504)  buyurmuşlardır.

O günlerin bu günler olmasından endişe ederim. Zira günümüzde çıkarılan fitne ve fesat karşısında bir kısım mü’minler kendilerini saklama lüzumu hissediyorlar.

 Medine’i münevvire döneminde ortaya çıkan münafıkların, ortaya çıkış sebeplerinin en başında menfaat ve saltanatlarının haleldâr olması vardı.

 Efendimiz aleyhisselam, Medine’ye teşrif buyurduğunda, Sa’d b.Ubâde’nin ifadesi ile orada kendisini Medine hükümdârlığına lâyık gören, bunun için de bir hazırlık içinde bulunan Abdullah ibn Ubey ibn Selul vardı. Belki başkaları da vardı ama bu zât en önde idi. İşte ibni Selûl böylesine kurulacağı koltuğun, giyeceği kostümlerin hayalleri ile oturup kalkarken Efendimiz aleyhisselamı karşısında görünce pirelendi, öfkelendi,  kin ve nefret ile köpürmeye durdu. (Buhari, Tefsihu Sure,3,15)  

Diğer Yahudîler ile beraber dünya makamı ve malı onlarda cinnet derecesine gelmiş, Efendimizin gelmesi ile bozulan bu hülyaları onlarda Efendimize ve neticede Allah’a karşı harb ilan etmelerine sebebiyet vermişti.

İşte bu ortam münâfıkların zuhur etmesine sebebiyet veriştir. İbni Selul ve gibileri inanmadıkları halde inanıyor gibi görünmüş, kendi içlerinde korkunç bir gayz ile bilenmişlerdir. Bu durum onların dengesinin kaybına sebebiyet vermiştir. Artık o münâfıklar da ne bir akıl ve mantık, ne de bir fikir ve tezekkür bırakmıştır.

Saltanatı ve serveti kaybetme korkusu onların ruhlarında hastalıklar meydana getirmiş, doğruyu eğri, eğriyi doğru görme psikolojisi hâsıl etmiştir. Böylece onların fıtratı selimeleri bozulmuş ve en mukaddes şeyleri bile sorgular hale gelmişlerdir.

Her dönemin münâfıkları işte bu ruh haletinin esiri dünya adına elde etmek isteyipte, elde edemediklerinin sonucu ortaya çıkmıştır.

Cenab-ı Hakkın bizleri bu türlü tehlikelerden muhafaza etmesini dileriz.

Necdet İÇEL