MÜNAFIKLAR İŞBAŞINA GEÇERSE

    Hz. Adem’den bugüne bütün dinlerin sâlikleri olan mü’minler münafık olmaktan çok endişe etmiş ve korkmuşlardır.

  Efendimizin ashabı içinde en ileri olanlar da, “acaba ben de münafık mıyım..!” endişesini taşımışlardır. Hz. Ömer gibi dev bir kâmet bu endişe edenlerin başında gelir. Sahabe içinde yüzlerce isim verebiliriz.

Mekke-i Mükerreme döneminde münafık ve münafık kavramı yoktu. Çünkü çile vardı, makam-mansıp yoktu, mahrumiyetler içerisinde yaşanıyor ve ganimetlerden istifade edilmiyordu.

Medine döneminde münafıklar ortaya çıktı. Mescide gelenler içerisinde nerede ise üçte biri münafık idi. Uhud’a çıkılırkan bin kişiden üçyüz kadarının izin alarak geride kalması bunun bir göstergesiydi. Medine döneminde münafıklar çoğaldı. Çünkü Mekke devrine göre çile azalmıştı, seriyyelerin başına belli makam ile insanlar tayin ediliyordu ve ganimetler elde edilerek aralarında pay ediliyordu.

Demek ki hizmette, çilede yeri olmayanlar ganimetler, makam-mansıp döneminde zuhur etmeleri tarihin tekerrürleri içerisindedir. Devrimiz bunun en net göstergesidir.

Kur’an-ı Kerîm’de açık ve işari olarak yüzlerce ayette münafıklardan bahsedilir. Bir tanesini kaydedelim:

“Onları gördüğünde kalıpları, kıyafetleri senin hoşuna gider, onları beğenirsin.

Konuştuklarında sözlerine kulak verirsin. Gerçekte ise onlar, âdeta duvara dayatılan, ruhsuz kütüklere benzer.

İçleri boş, ödlek olduklarından çıkan her sesten pirelenir, her yeni haberi kendi aleyhlerinde sanırlar.

Onlar düşmandır, onlardan sakın! Allah belalarını versin onların! Nasıl da hakikatten vazgeçiyorlar.” (Münafikun: 4)

Münafıklar üzerine bir çalışma yaparken, Kur’an-ı Kerîm’deki Muhammed Sûresinin 22. ayeti dikkatimi çekti. Münafıkların işbaşına geldiği zaman neler yapacağını anlatıyordu:

“Demek ki ey münafıklar! Siz işbaşına geçecek olursanız, ülkede fesat çıkartacak, nizamı bozacak, akrabalık bağlarını parçalayacaksınız! (Allah’a verdiği söze bile sadık kalmayan kimsenin, böylesi hakları gözetmesi de beklenemez.)” (Muhammed: 22)

Bizler şahıslar yönüyle kimlerin münafık olduğunu bilemeyiz. Alametlerine ve icraatlarına bakarız.

Bu ayette münafık idarecilerin özellikle üç vasfına dikkat çekilir.

“ülkede fesat çıkaracaksınız…”

Ülkede fesat çıkarmanın birinci alameti özellikle kamu mallarında yapılan hırsızlık ve yolsuzluktur. İhaleye fesat karıştırmak fesattır. Devlet malını dağıtırken âdil olmamak fesattır.

Bu husus Hz. Yusuf’un kardeşleri tarafından ifade edilir: “Allah’a yemin olsun ki, biz ülkede fesat çıkartmak ve mizanı bozmak için gelmedik, siz de bunu biliyorsunuz. Hele hırsız hiç değiliz!” (Yusuf: 73)

“Ülkede fesat çıkartmanın diğer bir manası, “…Yeryüzünde kan dökmek ve fesat çıkartmak…” (Bakara: 30) Bu ifade Kur’an-ı Kerîm’de bir deyimdir. Kan dökmek haksız yere adam öldürmeyi, fesat çıkartmak ta mülkü hırsı için zarar vermeyi, haksızlıklar yapmayı ifade ediyor.

“…Nizamı bozacaksınız.”

Yeryüzünde, ülkede fesat çıkınca, bunun tabi sonucu olarak nizam da bozulur. Nizamı bozmak münafık idarecinin en net göstergelerindendir. Toplumun nizamı bozulunca herc-ü merc olur, anarşi hortlar, ahlaksızlık çoğalır, hiç kimsenin kimseye güveni kalmaz.

“Akrabalık bağlarını parçalayacaksınız…”

Münafık idarecinin icraatı olan bu husus, ilk iki tahribatının en korkunç sonucudur. “ O kimseler (O fasıklardır) ki, Allah’a verdikleri sözü kat’iyyen kabul ettikten sonra bozarlar, Allah’ın birleştirilmesini emrettiği şeyi (akrabalar, mü’minler arasındaki irtibatı) keserler ve yeryüzünde fesat çıkarırlar. İşte onlar, gerçekten zarara uğrayanlardır…” (Bakara: 27)

Kur’an-ı Kerîm’de bu gerçekleri gördükten sonra ülkemizin haline baktım ve çok üzüldüm. Detaylarını ülkemizin her beldesinde, mahallesinde ve hatta her evinde görebileceğimiz bir felaketli dönemi yaşıyoruz.

Kırk-elli seneden beri ülkemizde böyle felaketli bir dönem olmamıştır.

                                                                                              Necdet İÇEL